အျပင္မထြက္ ႏိုင္ခဲ့ေသာ အာေမ႗ိတ္သံ

တစ္ညလံုး အလုပ္လုပ္ထားတဲ့ ခႏၵာကိုယ္ကလဲ မလွဳပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး ... မအိပ္ရေသးတဲ့ မ်က္လံုးအစံုကလဲ က်ိန္းစပ္ေနျပီ ... အဆိုးဆံုးက ခႏၵာကိုယ္ကို တခ်ိန္လံုးထမ္းပိုးျပီး လံုး၀မနားရေသးတဲ့ ေျခေထာက္ေတြပဲ ... အခုလိုအခ်ိန္မွာ ရလိုက္တဲ့ ရထားေပၚက ေနရာတစ္ေနရာဟာ က်ေနာ္အတြက္ အလြန္တန္ဘိုးၾကီးလွပါတယ္ ... ေက်ာင္းေရာက္ေအာင္ မိနစ္ ၄၀ လိုေသးတယ္ ... က်ေနာ္ နာရီ၀က္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း အိပ္စက္လို့ရျပီ ... ေက်းဇူးၾကီးလွပါေပတဲ့ ေနရာေလးရယ္ ...
ေအးေအးေဆးေဆးနားမည္ဟု ၾကံကာ အိပ္စက္ရန္ အသင့္ျဖစ္ေနေသာ က်ေနာ္ရဲ့ မ်က္လံုးတစ္စံု မေမ်ွာ္လင့္ေသာ ျမင္ကြင္းတခုေၾကာင့္ အနဲငယ္ပြင့္ဟလာခဲ့တယ္ ... အသက္ ၁၈ ႏွစ္ခန့္အရြယ္ ဂ်ပန္သမီးပ်ိဳတစ္ေယာက္ မေမ်ွာ္လင့္ဘဲ ရထားေပၚ
တက္လာခဲ့တယ္ ... သာမန္အေနအထားမဟုတ္ဘဲ ဒယိမ္းဒယိုင္ သူမပံုစံေၾကာင့္ က်ေနာ္ နဲနဲအကဲခတ္ၾကည့္မိတယ္ ... သူမက
က်ေနာ္ေရွ့မွာ လာရပ္ေနတာကိုး ... ဆံပင္ စုတ္ဖြား နဲ့ မပြင့္ေသာ မ်က္လံုးအစံု . လက္ကိုင္ကြင္းကို အားျပဳထားရင္း ရပ္တည္ေန
တဲ့ သူမရဲ့ခႏၵာကိုယ္က ျငိမ္သက္စြာ ေျပးလြွုားေနတဲ့ ရထားအတြင္း ယိမ္းထိုးေနပါတယ္ ... သူမရဲ့ မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္ၾကည့္ျပန္ေတာ့ လွပလြန္းတဲ့ ရုပ္ရည္နွင့္ မလိုက္ဖက္ေအာင္ သူမပံုစံက ကြဲေနတယ္ ... အရက္ အလြန္အက်ြံေသာက္ထားလို့လား ... အဲလိုလဲ မဟုတ္ျပန္ဘူး ... မူးယစ္ေဆး၀ါး တခုခုကို အလြန္အက်ြံသံုးစြဲထားတယ္လို့ပဲ
ေကာက္ခ်က္ခ်မိတယ္ ... ဂ်ပန္လူငယ္ေတြက အိုက္စ္ ကို အရမ္းသံုးၾကတာကိုး...
ဒါနဲ့ပဲ အျမင္မေတာ္တဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခုအတြက္ က်ေနာ္ရဲ့ ေျခေထာက္နဲ့ ခႏၵာကိုယ္ကို ျပန္ခိုင္းဖို့ က်ေနာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္မိတယ္...
က်ေနာ္ ေနရာဖယ္ေပးလိုက္တယ္ေပါ့ဗ်ာ ... မ်က္၀န္းေရွ့က ေကာင္မေလးကို ၾကည့္ရင္း က်ေနာ္ေတြးေနမိခဲ့တယ္ ...
သူဆင္းမယ့္ ဘူတာလဲ မေမးလိုက္မိဘူး ... ၾကည့္လိုက္ေတာ့လဲ မမေခ်ာက အရမ္းက်ိဳးေနျပီ ... ျမိဳ့ပတ္ရထားဆို ကိစၥမရွိဘူး
အခုက နယ္ဘက္ကို သြားေနတဲ့ရထားေလ ... က်ေနာ္ သူမအတြက္ေတြးရင္း ပူပန္ေပးေနမိတယ္ ... ဘူတာတစ္ခုမွာ ရထားဆိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု လ်ွင္ျမန္စြာျဖစ္ပြားခဲ့တယ္ ... တျခားေ့တာ့မဟုတ္ပါဘူး ... က်ေနာ္စိတ္ပူေနေသာ ေကာင္မေလး ရထားေပၚက ေျပးဆင္းသြားတယ္ေလ ... ေဂါက္ျပီးေျပးသြားတယ္လို့ မထင္လိုက္ပါနဲ့ ... သူမဆင္းရမယ့္ ဘူတာေသခ်ာတဲ့ ပံုစံပါ ... က်ေနာ္ အံံ့အားသင့္ျပီး ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္က်န္ခဲ့တယ္ ... ဟာ ဆိုတဲ့ အာေမ႗ိတ္ အသံေတာင္ အျပင္သို့မထြက္ႏိုင္ေအာင္ အံ့ၾသ မင္သက္က်န္ေနခဲ့ပါေတာ့တယ္ .....

က်ဳပ္တို့ေခါတ္

ေမာင္ း း ဘာေတြလုပ္ေနလဲ
မ း း shopping ထြက္ေနတယ္
ေမာင္ း း က်ေနာ္လိုက္ခဲ့မယ္ေလ
မ း း သေဘာပဲေလ ( www .... )
ေမာင္ း း အခု ဘယ္နားေရာက္ေနလဲ
မ း း အ၀တ္အထည္တန္း ၂၄ မွာ
ေမာင္ း း ၾကိဳက္တာေတြ့ျပီလား
မ း း ဟင့္အင္း . အခုမွ ၾကည့္ေနတုန္း
ေမာင္ း း ဒါေလး မၾကိဳက္ဘူးလား . ( www ... )
မ း း အင္း မဆိုးဘူးပဲ
ေမာင္ း း က်ေနာ္ရွင္းေပးလိုက္မယ္ေလ အမွတ္တရေပါ့
မ း း ရပါတယ္ အားနာစရာၾကီး . ကိုယ့္ဘာသာရွင္းလိုက္ပါမယ္
တျခား အေၾကာင္းအရာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး .. အြန္လိုင္းမွာ ေစ်း၀ယ္ထြက္ေနတဲ့ မကုိ
အေဖာ္လိုက္ေပးတဲ့ ေမာင္ ရဲ့ အေၾကာင္းေလးပါ

ငါေနာ္ ....... ........ ( ဒါလဲ မလြတ္ပါလား )

ဖိုးလံုး . ေမြွးေမြွး နဲ့ သင္းသင္း တို့ဟာ အရမး္ခ်စ္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ့ ... ဖိုးလံုးဟာ အစအေနာက္ အရမ္းသန္တယ္...
လူတဘက္သားကို မခံခ်င္ေအာင္ မနာ နာေအာင္ ေျပာတတ္တယ္ ... သူ့ရဲ့ဒဏ္ကို ေမြွးေမြွး နဲ့ သင္းသင္း တို့က အမ်ားဆံုးခံရတာေပါ့ ... သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ျဖစ္ျပန္ .. တဘက္သားကို ကူညီတတ္တဲ့ အက်င့္ေလးေၾကာင့္ သာ သည္းခံႏိုင္တာ ... အျမဲတမ္း သူမ်ားမခံခ်င္ေအာင္ေျပာတဲ့ ဖိုးလံုး တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူလုပ္ခ်င္တာလုပ္ျပီး သူမ်ားမခံခ်ိမခံသာ
ျဖစ္ေလ သူ့လုပ္ေဆာင္ခ်က္ ေအာင္ျမင္တယ္လို့ ထင္ေနတတ္တယ္ ...
တစ္ေန့ေတာ့ သင္းသင္း နဲ့ ေမြွးေမြွး တို့ တိုင္ပင္လိုက္ၾကတယ္ ... ဖိုးလံုး ေျပာလာဆိုလာ၇င္ ဂရုမစိုက္ဖို့ေပါ့ ...
ဒီလိုနဲ့ ထံုးစံအတိုင္း ဖိုးလံုး စလာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဥေပကၡာတရား လက္ကိုင္ထားလို့ ႏွစ္ေယာက္သား ဂရုမစိုက္ မသိေယာင္ေဆာင္လိုက္ၾကတယ္ ... သူ စတာေနာက္တာေတြကို ဂရုမစိုက္ေတာ့ ဖိုးလံုးတစ္ေယာက္ ေဒါသျဖစ္ရေတာ့တာေပါ့...
ေဒါသျဖစ္ျပီး ေျပာလိုက္တဲ့ ဖိုးလံုးစကားကိုလဲ နားေထာင္ၾကည့္ပါဦး ေဘာ္ဒါတို့ေရ ” မင္းတို့ ႏွစ္ေယာက္ကလဲ မခံခ်င္တဲ့စိတ္ကို မရွိဘူး ” သူေျပာတဲ့ေလသံက မခံခ်င္စိတ္မရွိ ... ဆန့္က်င္ဘက္ ..............စိတ္ပဲရွိတယ္
ထို စကားကို ၾကားလိုက္ရတဲ့ သင္းသင္း နဲ့ ေမြွးေမြွး တို့ကေတာ့ ငါေနာ္ .............

ဂိဳး းးးးးးးးးး းးးးးးးးးးး

အခုလို ၄ ႏွစ္မွာ တစ္ၾကိမ္က်င္းပတဲ့ ကမၻာ့ဖလားေဘာလံုးျပိဳင္ပြဲၾကီး ေရာက္လာေတာ့ ျမန္မာျပည္ နဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ
ကို ပိုလြမ္းမိတယ္ ... ျမန္မာျပည္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေဘာလံုးပြဲၾကည့္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြ ဂ်ပန္အသင္း အားေပးမယ္ဆိုျပီး ဂ်ပန္
ေဘာလံုးပြဲရွိတဲ့ေန့ ဆရာကို အတန္းဖ်က္ခိုင္းတာေတြ ျပန္ျမင္ေယာင္မိေသးတယ္ ...
ယခု ၂၀၁၀ မွာေတာ့ အေျခအေနေတြက အရင္လို မဟုတ္ေတာ့ဘူး ... အလုပ္ခ်ိန္ နဲ့ တိုက္ေနတဲ့ေဘာလံုးပြဲကိုပဲ
စိတ္နာရမွာလား .. ေအးေအးေဆးေဆး မေနရဘဲ ရုန္းကန္ေနရတဲ့ ဘ၀ကိုပဲ စိတ္နာရမလား .. ဘာကို နာလို့နာရမွန္းမသိေတာ့
ဘူး ... အလုပ္ထဲမွာ ေဘာလံုး၀ါသနာ အပါဆံုးဆိုတဲ့ ဘယ္သူမွမခ်ီးျမင့္တဲ့ဘြဲ့ၾကီးကို လက္ကိုင္ထားျပီး ဆိုင္ပါးတဲ့ေန့ေတြ အေစာျပန္ခဲ့တာလဲ မနဲေတာ့ဘူး ... ဒီေန့ေတာ့ ေသာၾကာေန့ ( ဂ်ပန္ျပည္မွာ လူေတြ အရက္ေသာက္ဖို့ သတ္မွတ္ထားတဲ့ေန့ ) ဆိုလဲ မမွားပါဘူး ... တပတ္တာရဲ့ ပင္ပန္းမွဴေတြကို ယမကာနဲ့ေဆးေၾကာတဲ့ေန့ေပါ့ေလ ... ေသာၾကာေန့ ... ေသာၾကာေန့
.... ( ေအးသာယာဂ်ီတီအိုင္ေက်ာင္းသားေတြဆို ေသာက္ၾကေန့ လို့ေတာင္ေခၚရတဲ့ေန့ )
အလုပ္ေတြ အရမ္းမ်ားတဲ့ ေသာၾကာေန့မွာ ေဘာလံုးပြဲ မၾကည့္ဘဲမေနႏိုင္တဲ့က်ေနာ္ .. တစ္ကိုယ္တည္းျမင္ႏိုင္တဲ့ ေနရာေလးမွာ လက္ကိုင္ဖုန္းကို ထားလို့ အလုပ္လုပ္ရင္း ၾကည့္ေနခဲ့မိတယ္ ... ထိုသို့ၾကည့္ေနရင္း က်ြန္ေတာ္အမွတ္မထင္ ေအာ္လိုက္မိတာက အား ( ဟိုက္တာ့... ) ( 入った　。。。）　 က်ေနာ္ အနီးတြင္ရွိတဲ့ က်ေနာ္ရဲ့စီနီယာက ( ဟိုက္ ခရွိကိုမားရိမတ္ခ်တ ) ( はい、　かしこまりました　）　လို့ေျပာျပီး မီးဖိုထဲ၀င္သြားတယ္ ... က်ေနာ္ တားခ်ိန္မရလိုက္ဘူး ...
က်ေနာ္ ဆိုလိုတဲ့ ( ဟိုက္တာ့ ) ဆိုတာက ဂ်ပန္အဓိပၸါယ္ ဂိုး၀င္သြားျပီ လို့ဆိုလိုတာပါ ... ပံုမွန္ထက္အသံနဲနဲပိုရွည္သြားတဲ့ အေနအထားမွာ က်ေနာ္စီနီယာက ( ဟိုက္တာ ) သန့္ရွင္းေရးလုပ္ရာတြင္သံုးတဲ့ ပိုးသတ္ေဆးရည္လို့ ထင္သြားတာပါ ... အဲဒါေၾကာင့္ သူကို ဟိုက္တာ ယူခိုင္းတယ္ အထင္နဲ့ ဟုတ္ကဲ့ ေကာင္းပါျပီဆိုျပီး မီးဖိုထဲ၀င္သြားတာပါ ... သူျပန္ထြက္လာရင္ က်ေနာ္ ဘာျပန္ေျပာရေတာ့မွာလဲ ေဘာ္ဒါတို့ေရ ...

ဘာေၾကာင့္လိုေနတာလဲ

ဂ်ပန္ႏိုင္ငံသည္ ကမၻာ့ျငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုင္ငံတစ္ခု အျဖစ္ရပ္တည္လ်ွက္ရွိပါတယ္ ... ႏုိင္ငံလံုျခံဳေရးကို အေမရိကန္က တာ၀န္ယူေပးထားျပီး ကိုယ္ပိုင္တပ္မေတာ္ ထားရွိျခင္း မရွိဘဲရပ္တည္လ်ွက္ရွိပါတယ္ ... အခုထက္ထိ ေျဖရွင္းလို့ မရႏိုင္တဲ့ ျပသ၁နာေတြထဲမွာ အခြန္ျပသ၁နာနဲ့ အိုခီနာ၀ါ ရွိ အေမရိကန္ စစ္အေျခစိုက္စခန္း ကိစၥဟာ ထိပ္ဆံုးမွ ရပ္တည္ေနပါတယ္ ...
အိုခီနာ၀ါမွာ ရွိတဲ့ အေမရိကန္စစ္အေျခစိုက္စခန္းကို ဖယ္ရွားမယ္လို့ အာမခံျပီး ရာထူးရယူခဲ့ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ဟတိုးယာမ ဟာ တကယ္တန္းမစြမ္းေဆာင္ႏိုင္လို့ ႏွဳတ္ထြက္လိုက္ရတဲ့ အထိပါပဲ ... ဘာေၾကာင့္လဲ
တရုတ္ေက်ာင္းသား းးး ကမၻာအႏွံ့မွာ အေမရိကန္စစ္စခန္းေတြဟာ မလိုအပ္ဘဲ ဘာေၾကာင့္မ်ားေနတာလဲ
ဂ်ပန္ဆရာမ းးး ဒီေလာက္က်ယ္၀န္းလွတဲ့ တရုတ္ႏိုင္ငံထဲက တရုတ္လူမ်ိဳးေတြ ဘာေၾကာင့္ ကမၻာအႏွံမွာ မ်ားျပားေနရတာလဲ

ဟဲ့ ဘူတ ... ဘူတ

တိုက်ိဳျမိဳ့ၾကီးကို ၾကည့္လိုက္ပါ ... မ်ားျပားလွတဲ့ လူေတြ ... ၂ မိနစ္ တစ္စီးဆိုက္ေရာက္ေနတဲ့ ျမိဳ့ပတ္ရထားၾကီးဟာလည္း လူေပါင္း ၂၀၀၀ ေလာက္ကို တင္ေဆာင္လို့ အလုအယက္ေျပးလြွားေနေလရဲ့ ... ေမာ္ဒယ္ဂဲလ္ လို လွပေနတဲ့ လွပ်ိဳျဖဴေလးေတြလဲ
အိုလံပစ္ ျပိဳင္ပြဲ ၀င္ေနသည့္အလား ေျပးလြွားေနတယ္ ...
ဒီေန့ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္း ( အဲ အခုေတာ့ ဆရာမေပါ့ဗ်ာ ... ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးမွာ ) ပညာေတာ္သင္ေရာက္လာတဲ့
သူငယ္ခ်င္းကို ေခၚေဆာင္လို့ က်ေနာ္တို့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေလ်ာက္လည္ျဖစ္ၾကတယ္ ... ခြဲခြာတာၾကာျပီျဖစ္ေနေပမယ့္ မေျပာင္းလဲ
တဲ့ ေခၚေ၀ၚမွဴ . ပြင့္လင္းတဲ့ ေျပာဆိုမွဴေတြက သူငယ္ခ်င္းေတြအၾကား ေက်ာင္းတုန္းကအလား ေႏြးေထြးေနဆဲပါ ...
ေန့တိုင္း ေတာင္ၾကီးတန္ေဆာင္တိုင္ျဖစ္ေနတဲ့ တိုက်ိဳျမိဳ့ဟာ က်ေနာ္တို့ အတြက္ အသားက်ေနေပမယ့္ အခုေရာက္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအတြက္ေတာ့ ျမင္သမွ် စိတ္လွဳပ္ရွားစရာေတြပဲေလ ...မေျပးရံုတမယ္ လွဳပ္ရွားေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြလဲ အတူတူေပါ့
ဒီလိုနဲ့ လူစည္ကားတဲ့ ဘူတာတစ္ခုမွာ က်ေနာ္တို့ ဆင္းလိုက္ၾကတယ္ ...
( ဟဲ့ ဘူတ.... ဘူတ ... ငါ့ကိုေစာင့္ဦးေလ ) ေျပာလိုက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ စကားတစ္ခြန္း
လွဳပ္ရွားေနတဲ့ လူေတြၾကား မီးကို ေရႏိုင္သြားသလို ၃ စကၠန့္ေလာက္ ျငိမ္သက္သြားတယ္ ... လူေတြအားလံုး အလန့္တၾကား
ေဘးဘီဘင္ကို ၾကည့္လို့ ခဏတာမွ်ျငိမ္သက္သြားၾကတယ္ ... အံံံ့ၾသတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ့ ရွာေဖြေနတဲ့ မ်က္လံုးေပါင္းမ်ားစြာေကာေပါ့
... ဘာမွေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး .. ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြအၾကားေခၚေ၀ၚခဲ့တဲ့ နံမည္ေလးပါ
၀တဲ့လူကို ဘူတ တဲ့ .. စကားမ်ားတဲ့ လူကို ခ်ာဘဲရိ တဲ့ ...
အခုလဲ ဘူတ ဆိုတာက ဂ်ပန္လို ” ၀က္ ” တဲ့ဗ်ာ

ေက်ာင္းတုန္းက ဆရာမ

အျမဲတမ္း ေက်ာင္းေနာက္က်တဲ့ က်ေနာ္တို့ အဖြဲ့ကို ဆရာေတြအားလံုးက ေဘးမဲ့ ေပးထားၾကတယ္ ... ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး နဲ့ အတူ ေမြးဖြားလာတဲ့ က်ေနာ္တို့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ မွာ အားက်စရာ စီနီယာဆိုတာလဲ က်ေနာ္တို့ပဲေလ ... အခုလဲ ထံုးစံအတိုင္း ယူနီစန္ အျပန္ခရီး ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး ဆီကို က်ေနာ္တို့ အဖြဲ့ ခ်ီတက္လာၾကတယ္ ... အတန္းစတာ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ အၾကာမွာ အခန္း၀ကိုေရာက္ခဲ့ၾကတာေပါ့ ...
၀င္ခြင့္ျပဳပါ ဆရာမ .... ဆရာမ က ခြင့္ေပးလိုက္တယ္ ... ဒါေပမယ့္ ေနာက္က်တဲ့ က်ေနာ္တို့ကို သိပ္မၾကည္ဘူးေပါ့ဗ်ာ ... ဒါနဲ့ ေျပာရဦးမယ္ အခု သင္တဲ့ ဆရာမက အသစ္ဗ် ... ဒီေန့မွ ဒီအတန္းကို စ၀င္တာ ...က်ေနာ္တို့ကေတာ့ ဒုတိယႏွစ္ ( အတန္းအၾကီးဆံုး) ေက်ာင္းသားၾကီးေတြေပါ့ဗ်ာ ...
ဆရာမက သူမရဲ့ မၾကည္လင္မွူေတြကို ၾကာၾကာမထိန္းခ်ဳပ္ပဲ ေဖာက္ထြက္လိုက္တယ္ ... မင္းတို့ ဘာလို့ ေက်ာင္းေနာက္က်တာလဲ .... မင္းတို့ ေနတဲ့ အေဆာင္ေတြက ေက်ာင္းနဲ့ လမ္းေလ်ာက္ရင္ေတာင္ ၁၀ မိနစ္ၾကာတာမဟုတ္ဘူး ..... တကယ္လဲ ဟုတ္ပါတယ္ ေက်ာင္းေဆာင္မေပးေတာ့ေပမယ့္ မႏၱေလး တကၠသိုလ္
တ၀ိုက္မွာပဲ ေက်ာင္းသားေတြ ေနေနၾကတာ ဆရာ . ဆရာမေတြ သိေနတာကိုး ... ... ....
ဆရာမက ဆက္ေျပာတယ္ ... ဆရာမဆို စစ္ကိုင္းကေနေတာင္ လာရတာ ... အတန္းအခ်ိန္မွီေအာင္ မေန့ညက အစ မနက္အဆံုး သူမရဲ့ ျပင္ဆင္ခဲ့ပံုေတြနဲ့ ခိုင္းႏိွုင္းေျပာတာေပါ့ ... ... ....
တခ်ိန္လံုး ျငိမ္ေနခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ္တို့ ဆရာမရဲ့ စကားအဆံုးမွာေတာ့ ေမးခြန္းထုတ္ခဲ့မိတယ္
ဆရာမ စစ္ကိုင္း ကေန ဘာနဲ့လာတာလဲ .... လမ္းေလ်ာက္လာတာ မဟုတ္ဘူးလား
စစ္ကိုင္းကေန ကားနဲ့လာတာေပါ့ .... ကားဆိုေတာ့ လမ္းေလ်ာက္တာထက္ျမန္တာေပါ့ေနာ္
က်ေနာ္တို့က လမ္းေလ်ာက္လာတာေလ ....
မထင္မွတ္တဲ့ က်ေနာ္တို့ စကားတခြန္းေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား အားလံုးရယ္ျဖစ္ၾကသလို ... ပထမဆံုးေန့ အတန္းစ၀င္တဲ့ ဆရာမေလးလဲ လိုက္လို့ရယ္ျဖစ္တယ္
ဘာပဲ ေျပာေျပာ ............... က်ေနာ္တို့ကို နားလည္ေပးတဲ့ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္းတုန္းက က်ေနာ္တိ့ုရဲ့ ဆရာမပါ